historia do celta

10-08-1923, Real Club Celta de Vigo

Aquí faremos un repaso a súa historia, mencionando as datas e os acontecementos mais importantes acontecidos dende fai mais de 87 anos, polo equipo mais representativo e con mais seguidores do noso país.

Nome: R.C.Celta de Vigo S.A.D.

Data de Nacemento: 10-08-1923.

Campo: Estadio Municipal de Balaídos.

Cidade: Vigo.

País: Galiza (Estado Español).

Titulos: 6 Campionatos Galegos (1924, 1925, 1926, 1930, 1932 e 1934), 4 Campionatos de Segunda (1934/35, 1935/36, 1981/82 e 1991/92), 1 Campionato de Segunda B (1980/81), 1 Campionato de Terceira (1930/31), 1 Copa Intertoto 2000, 3 Subcampionatos de Copa de España (1948, 1994 e 2001) e 2 Copa Galiza (2007 e 2008).

Fundación

O Real Club Celta de Vigo foi fundado o 10 de agosto de 1923, polos seus principais promotores, Hándicap, Pepe Bar e Juan Baliño, ao fusionar os dous clubs mais importantes da cidade de Vigo e do noso pais naquel momento: o Real Vigo Sporting Club e o Real Fortuna Football Club.

O nome do Real Club Celta nace nunha xuntanza entre socios do Vigo e do Fortuna nos salóns do cine Odeón. Estes deciden por unanimidade que o novo nome que debería levar o club que representara a todos os vigueses e galegos polo mundo adiante, sería o de «Celta», despois de que outros como Breogán ou Olímpico quedaran descartados.

Créase este club pola fusión do Vigo Sporting e do Fortuna. Únicos campións galegos ata o nacemento do Celta. O Real Vigo Sporting  Club era o máis importante na cidade, xa que foi subcampión da Copa do Rei en 1908 contra o Real Madrid, e o que mais títulos de Campionatos Galegos tiña, 9.

A primeira Asemblea Xeral do Real Club Celta tivo lugar o 23 de agosto de 1923, e reuniuse nos locais da Federación Gremial de Patróns, ás dez da noite, elixíndose nela a seguinte Xunta Directiva:

Presidente: Excmo. Manuel Bárcena Sr.Conde de Torre Cedeira.

Vicepresidentes: D.Manuel R.Cadaval e D.Manuel Otero Bárcena.

Directores: D.Alejandro Molías, D.Guillermo de Oya e D.Rafael Tapias.

Secretario: D.Gaspar Barreras.

Vicesecretario: D.Josefino López Valeiras.

Tesoureiro: D.José Lago.

Vogais: D.Francisco Curbera Tapias, D.Julio Curbera, D.José Bar, D.Yoaquin de Miguel, D.Fernando de Castro e D.Ventura Lago.

Nesta reunión acordouse tamén constituír dous equipos, «vermello e azul», e efectuar a súa presentación ao público o máis axiña posible.Tamén se indicou a conveniencia do nomeamento dunha comisión, presidida por un dos directores, que se encargase de impulsar o atletismo, deporte básico para a formación física das futuras xeracións.

A presidencia anunciou que se facían xestións para, traer un adestrador estranxeiro. E aínda que os asembleístas oíron silenciosamente e, ao final, mostraron o seu entusiasmo polas declaracións do presidente da mesa de que o Celta contaba xa naqueles momentos con máis dun milleiro de asociados, o que constituía unha cifra xamais coñecida en ningunha sociedade deportiva viguesa, a verdade é que ese entusiasmo alcanzou proporcións xigantescas ao facerse público que ao redor das bandeiras do Celta, aínda orfas de mastros, agrupábase xa unha fulgurante lexión de xogadores, en número de 64, entre os que figuraban como de máis relevo os seguintes: Isidro, Lilo e Rubido (gardametas). Otero, Pasarín, Juanito Clemente, Daniel e Kaíto (defensas). Jacobo Torres, Balbino, Queralt, Hermida, Pombo, Cruces, Córdoba, Máximo e Bienvenido (medios). Reigosa, Chiarroni, Posada, Polo, Correa, Gerardito, Ramón González, Caride, Pinilla, Salvador, Chicha, Miguelito e Casal (dianteiros).

O R.C.Celta disputa os seus partidos como local no Estadio de Balaídos inaugurado en 1928. Antes durante 5 anos estivo xogando no campo de Coia, coñecido como «A Catedral».

Xogou 46 tempadas en Primeira División e ocupa a posición 10ª na clasificación histórica da Liga en tempadas en Primeira, empatado co Betis, e detrás de Athletic (79), Barcelona (79), Real Madrid (79), Valencia (75), Espanyol (75), Atlético de Madrid (73), Sevilla (66), Real Sociedad (63) e Zaragoza (55).

Entre os seus logros pódense destacar 3 subcampionatos de Copa do Rei, unha Copa Intertoto no ano 2000, 7 clasificacións para a Copa da UEFA, cinco delas de forma consecutiva. Tamén unha participación na UEFA Champións League na tempada 2003/04.

Actualmente xoga na Primeira División, logo de ascender na tempada 2011/12 tras un lustro na Segunda División. Lugar que lle corresponde por historia e tradición..

Dende 1923…o equipo de Galiza

Primeira División

O subcampionato logrado por un dos clubs fusionados debería permitirlle ao Celta participar na Primeira División (1928/29) no ano que se creou a Liga, pois o criterio para integrar a máxima categoría era ser campión ou subcampión da Copa de España, e naquela data só 10 clubs, incluído o Celta como herdeiro do Vigo Sporting, cumprían ese requisito.

Con todo, ao Celta negóuselle ese dereito e foi relegado a Segunda División.

O ansiado ascenso a 1ª División conseguiuse ao conquistar o título de Segunda na tempada 1935/36, sete anos despois de dar comezo a Liga por primeira vez.

O R.C.Celta de Vigo convertíase así no primeiro equipo galego en alcanzar a División de honra do fútbol español.

1940-1959, 18 anos na élite

Debido á suspensión das actividades deportivas por causa da Guerra Civil (1936-1939), o debut do Celta na máxima categoría viuse postergado á tempada 1939/40. Iniciouse así unha etapa dourada, con 19 anos de presenza case ininterrompida na élite, fóra da tempada 1944/45, que purgou na Segunda División.

Mellor Clasificación da História e Finalista de Copa

Na tempada 1947/48, e baixo a dirección do mítico gardameta Ricardo Zamora, o Celta logrou terminar a tempada en cuarta posición, no que sería a mellor clasificación do equipo olívico na Liga, xunto coa tempada 2002/03. Tamén tivo a súa rúbrica co subcampionato de Copa do Xeneralisimo, cuxa final disputouse no estadio madrileño de Chamartín o 4 de xullo de 1948 contra en Sevilla C.F., saíndo derrotado por 1-4.

Os Cinco Diaños Celestes

Na tempada 1949/50 o Celta a piques estivo de facer historia, proclamándose campión de Liga. A falta de 3 xornadas para o remate era líder da Liga, empatado a puntos co At. de Madrid.

Quedábanlle tres xornadas e dúas delas eran na casa. De maneira estrepitosa perdéronse as 3, contra Coruña e Real Sociedad en Vigo, e como visitante na casa do Barcelona.

Esa tempada seria unha das mais goleadoras da historia conseguindo 63 tantos, e a súa dianteira foi alcumada como «Os cinco diaños celestes» pola súa técnica e maxistral forma de rematar a porta por estes cinco fabulosos dianteiros: Atienza, Hermidita, Mekerle, Sobrado e Vázquez.

A maior goleada da historia en Primeira, conseguise en casa contra o Nastic, o que se lle endosou un 10-1.

Unha Década en Segunda División

O final desas dúas décadas de esplendor céltico, chegou co descenso na tempada 1958/59 a Segunda División.

O purgatorio da 2ª prolongouse durante dez anos, toda a década de 1960, pois a pesar de contar con varias oportunidades de ascenso (promocións contra Real Valladolid en 1960, Real Oviedo en 1961 e Sabadell en 1966), a fortuna resultoulle esquiva ata a tempada 1968/69, en que conseguiu por fin o regreso a Primeira.

Tamén cabe recordar que foi unha gran tempada non só polo ascenso, senón tamén pola súa participación na Copa, xa que chegaría a semifinais quedando eliminado polo Real Madrid.

Copa da UEFA

O Celta dos anos 70 volveu marcar fitos no fútbol galego. Logo dunha primeira tempada 1969/70 de reencontro coa categoría, o Celta de 1970/71, dirixido por Juanito Arza, un dos seus verdugos sevillistas na Final do 48, mantivo Balaídos invicto toda a tempada.

O equipo concluíu a Liga nun sexto lugar que lle permitiu clasificarse para a primeira edición da Copa da UEFA, no que representou a primeira participación dun equipo galego en competicións europeas.

A experiencia, con todo, foi efímera, ao non poder superar a primeira eliminatoria fronte ao Aberdeen escocés, un equipo duro e potente daquelas épocas.

O «Ascensor» e a Segunda B

A partir da tempada 1974/75 o Celta instalouse no ascensor, encadeando descensos e ascensos entre Primeira e Segunda. Tanta inestabilidade acabou por pasar factura, e ao descenso a 2ª da tempada 1978/79 sucedeulle a maior calamidade na historia do club: o descenso a Segunda B.

A boa tempada en Segunda B, e a seguinte en Segunda levaron ao equipo de novo a Primeira.

Pero voltarian a descender a tempada seguinte e así estiveron toda a década dos anos 80, subindo e baixando prácticamente todos os anos, por iso acabaron alcumando o equipo como o «Ascensor».

Ascenso, S.A.D., Final de Copa e Crise dos Avais

Houbo que esperar á tempada 1991/92 para recuperar o lugar en Primeira. O técnico vasco Txetxu Rojo construíu un equipo sólido que se alzou con solvencia co título de campión da Segunda División varias xornadas antes da conclusión da liga.

Conseguido o ascenso, o R.C.Celta enfrontouse naquelas datas a outro reto transcendental para o seu futuro: a conversión en S.A.D. Era preciso cubrir o capital social establecido polo Consello Superior de Deportes para manterse nas competicións profesionais. Finalmente, o celtismo respondeu aos chamamentos da directiva presidida por Ignacio Núñez e púidose liquidar ese trámite.

En 1994 viviuse a maior mobilización da historia do celtismo, co desprazamento a Madrid de mais de 25.000 siareiros con motivo da Final da Copa do Rei disputada o mércores 20 de abril de 1994 contra o Real Zaragoza.

Concluída a tempada 1994/95, Ignacio Núñez deixou paso na Presidencia a Horacio Gómez. A Lei do Deporte obrigaba aos equipos a presentar antes do 1 de agosto de 1995 uns avais como previsión de débedas aos clubs que se converteron en Sociedades anónimas deportivas en 1992. Por causas diversas, o Sevilla e o Celta de Vigo non puideron cumprir tales prazos, e foron descendidos administrativamente á Segunda División B.

Decenas de miles de afeccionados de ámbolos clubs botáronse á rúa repetidas veces para defender os intereses do seu equipo.

A pesar de que se solicitou un tempo de espera para a constatación da ausencia destes avais, a Federación dende un primeiro momento entregou as prazas a Valladolid e Albacete, que tiñan que descender ese ano.

Ao final, a presión das afeccións conseguiu facer retractarse á Federación e esta terminou admitindo aos 4 clubs en Primeira División, formando unha liga de 22 equipos que tivo dous anos de vida.

O Mellor Celta da História

O mellor Celta de tódolos tempos, nace da man de Javier Irureta, o adestrador vasco volveu meter despois de 27 anos ao R.C.Celta en Europa, clasificándoo para a Copa da UEFA despois de ocupar a 6ª praza.

A partir de aquí chegaron 5 tempadas de gloria, onde se puido ver en Balaídos o mellor fútbol do mundo. A cada tempada gloriosa en Primeira, lle precedía una clase maxistral en Europa. Ano tras ano, equipos da talla do Aston Villa, Liverpool, Benfica, Juventus, Estrella Roja, Stuttgart, Ajax entre outros eran varridos dos campos de fútbol pola «Maquina Celeste», como así se alcumou a ese equipo que dirixido por Victor Fernández fixo deleitar a tódolos siareiros galegos ao bo fútbol.

Na Liga, sempre se estivo loitando polo titulo, pero unas veces os erros arbitrais e outras a mala sorte, fixéronnos quedar ca mel nos beizos. Equipos como o Real Madrid o F.C.Barcelona, Valencia, Athletic ou o eterno rival, o Coruña, foron pisoteados en Balaídos e nos campos alleos con goles e clases de fútbol de outra galaxia.

No verán do ano 2000, o Celta tería que clasificarse para a Copa da UEFA xogando unha competición europea de menos nivel. A Copa Intertoto, torneo que clasificaba os gañadores para xogar directamente a Copa da UEFA. E que mellor participación, que a de conseguir un título europeo. O Celta eliminaria a todos os seus rivais e na Final xogada contra o Zenit de San Petesburgo a dobre partido, conseguiría proclamarse campión en Rusia.

En febreiro de 2001, o R.C.Celta foi galardoado, como o primeiro club galego de toda historia, en ser proclamado pola IFFHS (Federación Internacional de Historia y Estadística de Fútbol) o mellor club de fútbol do mundo.

Cando pensábamos que o destino nos agasallaría cun titulo ben merecido, levamos un dos paus mais grandes de toda a historia.

En xuño dese mesmo ano, volvía a disputar una Final de Copa, e novamente o seu rival sería o Real Zaragoza. Era una final moi desigualada, xa que o Celta era o equipo grande e o Zaragoza o pequeno. O estadio Olímpico de Sevilla contemplou a mais de 25.000 celtistas que se desprazaran dende toda Galiza e parte do estranxeiro. Os maños non chegaran nin as 15.000, una final que daban por perdida antes de xogala e nos todo o contrario, a tiñamos gañada dende Vigo, erro, grave erro que rematamos pagando.

Esa falta de mentalidade influíu en siareiros e xogadores, que fixeron perder a final por 3-1, nun partido que quedara gravado na memoria de todos os celtistas, xa que foi un pau moi difícil de dixerir.

Na tempada 2002/03 logrouse outro feito histórico ao clasificarse o equipo celeste para disputar a Liga de Campións, tras finalizar no cuarto posto na Liga.

Durante todos estes anos, vestiron a celeste grandes xogadores que quedaran nos anais da historia, xente como Makelele, Mazinho, Penev, Gudelj, Cáceres, Sánchez, Karpin, Gustavo López, Michel, BoBan, Mido, Cavallero, Revivo entre moitos outros, fixéronnos deleitar dun fútbol de privilexiados, que co paso dos anos lembraremos e transmitiremos os nosos fillos como un fútbol perfecto.

Pero por encima de todos estes xogadores, quedara o «Zar», o ruso, Alexander Mostovoi, un xogador único, cunha clase comparable a calquera grande da historia, que de non ser polo seu carácter conflitivo e de non vestir una camisola dos chamados «grandes», facilmente houbera sido un dos mellores do mundo.

Marchou igual que chegou, pola porta de atrás, un xogador que merecíao todo polo fútbol que deixou en Vigo, pero como persoa tamén deixou moito que desexar, frío e pouco implicado ca afección, tiña un carácter moi difícil de levar que soo os mais achegados comprendían.

Do ceo aos infernos

Na tempada 2003/04, una mala xestión, como se puido saber co tempo, fixeron que o Celta rematara cos seus ósos na Segunda División.

Segundo se intuía e se soubo mais tarde, os xogadores non tiñan os seus cobros o dia, e unha maneira de facer presión contra o presidente do Celta, Horacio Gómez, foi baixar o seu rendemento na Liga, mentres que na Champións League, ían sacando os seus partidos adiante, chegando a clasificarse para oitavos de final, onde quedarían apeados polo potente Arsenal inglés.

Pero eses resultados tan negativos en Liga, con goleadas escandalosas en Balaídos ante rivais como Real Sociedad, Español ou incluso Deportivo de La Coruña, fixeron cambalear todo o proxecto destes anos de gloria, e o equipo acabou descendendo na ultima xornada o perder na casa co Mallorca.

Ascenso, retorno a Europa e volta os Infernos

A tempada seguinte, moitos dos xogadores deixaron o equipo, e con xente da casa capitaneados por Borja Oubiña, e algún dos grandes xogadores que inda quedaban como Gustavo López, Giovanella ou Pinto, o Celta conseguiu volver a Primeira.

E como se dun lapsus se tratara, na tempada seguinte en Primeira, volveu a clasificarse para Copa da UEFA, algo que soamente podería pasar en «casa Celta», porque parecía que volviamos a ter un bo equipo e que o regreso a Europa volvía a manternos entre os mellores da Liga.

Pero non foi así, e na tempada 2006/07, mentres iamos avanzando en Europa, iamos dando una de cal e outra de area na Liga, conseguindo gañar en Riazor o no Bernabeu, e perdendo na casa con equipos mais inferiores. E así se chegou a ultima xornada que xa non dependíamos de nos mesmos, e inda que se conseguiu a vitoria, non foi suficiente e volveu tocar bagoas e desolación nun Balaídos repleto ata a bandeira.

O Pozo de Segunda e a Lei Concursal

Dende a tempada 2007/08, o Celta leva 4 anos, purgando pola Segunda, con mais pena que gloria. A directiva dirixida por Carlos Mouriño, non dan conseguido seguir co mesmo proxecto dúas tempadas seguidas, e con cambio de adestradores de seguido, a punto estivemos en dúas ocasión de mirarlle as orellas o lobo da Segunda B.

A todo isto temos que engadir a Lei Concursal, a que tivo que amarrase o Celta, pola débeda económica tan grande que tiña, e que viña precedida pola anterior directiva.

Nesta campaña que estamos 2010/11, parece que as cousas deron un cambio radical. O Celta ocupa postos de Ascenso, e o equipo desta tempada parece totalmente implicado. A aposta pola canteira de maneira obrigada polas débedas, e as fichaxes de xente contrastada como De Lucas, están facendo soñar de novo os celtistas.

Por agora inda e cedo, pero dende esta web esperamos poder trocar estas verbas por outras de Ascenso e de Primeira División, que serían o mais xusto para este equipo, que por historia merece estar onde lle corresponde, entre os grandes da Liga española. (Será modificado este texto en breve)

O Ascenso a Primeira ca Canteira

Despois dun lustro na segunda División e pasando por unha situación mais que complicada, o Celta de Vigo regresou a élite do fútbol no Estado Español.

A permanencia

O equipo da cidade olívica logrou na campaña 2012-2013 a súa permanencia en primeira división outro ano máis. Esta campaña foi difícil, incluindo un cambio de adestrador nas últimas xornadas. Este cambio tivo unha grande polémica, porque se foi o naso querid Paco Herrera, un dos mellores adestradores que tivo o celta. Pero na última xornada o equipo celeste puido lograr a permanenci cun alicente, facer que o seu máximo rival baixase de novo a segunda división.

Tras o ano anterior, coa salvación o último día-pouso forzado, a de 2013-14 foi destinado a ser a estación para confirmación en primeiro lugar. Para iso, a orde dado directiva do buque Celtic Luís Enrique, un técnico sen experiencia en español de alta clase, pero espertou enorme entusiasmo na súa chegada, prometendo manter as liñas de bo gusto para xogos e apostas a canteira que teñen caracterizado o club nos últimos anos.

Con todo, sería unha offseason tranquila en Vigo, ou Melgaço, onde o equipo fixo o seu estadio. O anuncio da saída de Perico Vilanova pola enfermidade, 19 de xullo de 2013, deixou un burato na base de Barcelona que comezou a especulación. Inmediatamente, a prensa catalá máquinas comezaron a funcionar, indicando como substituto de Luís Enrique Vilanova. Pouco importaba que o español acabara de se comprometer co equipo de Vigo e xa estaban facendo un modelo da súa elección, coa adición de Fontàs ou Nolito Rafinha.

Luís Enrique en Mestalla.
O silencio do adestrador, que non deu ningunha présa para acabar con rumores e directiva Celtic para un fin de semana, foi literalmente desapareceu, non contribuíu para calmar a multitude que xa parecía liderou o proxecto para comezar en breve . Finalmente, Barcelona asinou a Tata Martino. Luís Enrique foi á esquerda, e finalmente falou para dicir que non houbo contacto. Non sería a última vez que vai se atopou con a mesma situación, e afrontaría o mesmo camiño.

A falta de obxectivo pretempada

Desmarque as nubes que voaban Melgaço, Celta enfocada totalmente nunha pretempada na que os sentimentos eran moito mellores que os resultados. En gran parte, pola falta de puntuación que acusou o equipo de Vigo. O novo equipo de Luís Enrique foi construído de fronte cara atrás, sen dúbida, coa intención de aliviar os efectos do progreso láminas de Iago. Charles foi elixida adiante, apoiado polos seus 32 goles na Liga Two só pechados. Pero non foi só asinar na trama ofensa: Nolito, extremo con chegada e Rafinha, o media ofensivo, completou o trío. Para reforzar a defensa, que tivo moitos problemas viñeron Fontàs (o que significaba, directa ou indirectamente, progresar Túnez) e Aurtenetxe, cuxa misión era substituír o deixou un dos capitáns, Roberto Lago.

Despois dunha estrea contra Coruxo que resolveu cun gol solitario de Augusto Fernández, Luís Enrique pasou tres amistosos sen ver o destino, acumulando unha estreita derrota contra o Porto no Estadio do Dragón, e un empate sen goles contra Southampton no Memorial Quinocho, que quedou en Vigo grazas ao tiroteo. Nin un segundo rival, como o Sporting, foi a solución á seca de puntuación. El derrotou o Celta Vilalba tamén por 1-0. Mesmo resultado que o trouxo de Madeira, no quinto e último amistoso contra o Marítimo Funchal.

Tres perdas polo menos, un empate sen goles e unha vitoria, contra Coruxo, as cifras non foron bos, pero os bos sentimentos deu Celta e Luís Enrique tamén mostrou moi preocupado coa falta de puntuación.

comezo empolgante

E así, a Liga comezou, aínda que no caso do Celta, a ser feita dúas veces. O Vigo foi o último equipo a estrear, un luns, contra o Espanyol. A espera valeu a pena. Os bos sentimentos foron repetidos pretempada, acompañado, esta vez, o obxectivo. Dous goles foron periquitos. O problema é que eles conseguiron empatar o partido nos minutos finais, deixando o celtismo sentimento se deixou de colon.

Pero a semana seguinte, tamén nunha hora adiantada, a cara Celt pareceu cambiar o Villamarín. Despois dun mal primeiro semestre en que Yoel foi Salvador de vós, a segunda metade respondeu ao que Luís Enrique fora esixente. Nolito e Charles foron os executores dun rival europeo estaba empezando a mostrar sinais de debilidade, pero poñer nas cordas no Celtic nos minutos finais. A noticia do día foi o tramo final dunha defensa de cinco homes en que estreou David Costas, e que non funcionou como se esperaba. Certo, o equipo terminou con dez homes tras a expulsión de Oubiña, pero os tres puntos, o que o deixou oitavo na clasificación foi levado.

Non era ata o día seguinte, cando a pintura Vigo ten a mellor posición da tempada. Curiosamente, foi tras outro empate contra o Granada, nun partido que celeste ofreceu o mellor cara sobre o que eles estaban na estación. Eles perdoou varias veces andaluces e, como pasou o primeiro día, acabou pagando. Un empate a un gol que non ocultou o gran rendemento que estaba ofrecendo o equipo, sétimo clasificado invicto e vencera todos os xogos. Poucos podían imaxinar o que estaba por vir para Luís Enrique.

Downfall

A realidade é que, sen sabelo, Celta acababa de poñer nunha serie de sete xogos sen vencer, o que levou á zona de descenso. Pero ninguén sabía cando o equipo viaxou Bilbao para estrear a Catedral Nova, e se converteu para adiante de novo a través de Charles, cun obxectivo que era para a historia. Desafortunadamente, o brasileiro tamén foi negativa a única sanción por non ser lanzado en todo o fresco tempada. Incapaz de manter a renda, Celta foi superado por un Atlético que se reuniron sen problemas. Para a historia tamén foi o primeiro gol da xuventude Santi Mina con Celta, un obxectivo que non fixo nada para evitar a primeira derrota da tempada.

Despois dunha semana, o Villarreal chegou Balaídos, un recén ascendido que tiña moi pouco diso e unha morea de aspirantes a Europa. Canso de puntos de vertedura, Vigo a reunión como foi tomada: unha oportunidade reto para continuar a engadir, e deixar atrás as instalacións defensivas que foron ofrecidos en encontros anteriores. A proba foi un éxito, unha vez máis apoiado por Yoel rendemento espectacular no gol. Un empate sen goles co Celta que volveu ao camiño de puntos nunha semana difícil, os tres primeiros xogos.

Porque, a bater nomeamento xoves veu contra un rival, Getafe, no Coliseum Alfonso Pérez. Luís Enrique dixo antes do partido que faría rotacións, e non mentir. O que se viu no céspede do Getafe foi un equipo irrecoñecible loitou ata a pousar para a foto, e non deu o tamaño en ningún momento. El sucumbiu a dous goles de bóla parada, todo o que tiña que facer para superar un Azulones Celta sete cambios no equipo titular. O xogo tamén será recordado polo Getafe lesión Bellvís e estrea de Jonny.

A longa semana rematou cunha visita ao Elche Balaídos, que reforzou a sensación de que o equipo había «sacrificado» visitar Getafe razón ningunha aparente, cousa que un aspirante a manter a categoría non pode pagar. Porque, contra o Elche, non fora o resto que tiña moitos propietarios. A Celtic fóra das ideas, inofensivo en ataque, defensa e inocente, perdeu de novo. Esta vez cunha meta en que o contador desposuído todas as súas deficiencias.

Onde estaba o fondo do pozo no que estaba metendo o Real Club Celta? Aínda non estaba claro, ea visita á fortaleza inexpugnable Vicente Calderón do equipo sorpresa do torneo, non mirar para ata xogar a resposta. Certo, o Celtic saíu moito mellor que outros rivais que xa pasaron pola sensación de Manzanares. Nós só perdeu por dous goles a un. Pero el volveu baleiro, e afondar a sensación de estar lonxe de ser un xogo inofensivo Balaídos, onde xogou mellor, pero tampouco gañou.

Demostrouse unha semana despois, cando o ascensor se ensinar no fondo do pozo: o descenso. De novo un luns bateu, e baixo enorme tempo en Vigo, a auga fría recibiu o celtismo dous minutos restantes. Un gol de Diop recordou vigués moitos puntos que o equipo perdera nos minutos finais desde o seu retorno á Primeira División. Tamén retornando á zona de descenso, non realizara desde o penúltimo partido da tempada 2012-13.

A solución, en Andalucía

Poucos poderían prever que o fin da crise viría cunha vitoria no campo de outro rival campionato, que só xogara en Europa ademais dunha gran penalización. Pero no Rose Garden comezou a quedar claro que algo estraño estaba a suceder con Celtic. Alí, el gañou a súa segunda vitoria da tempada tras a Villamarín. Hai todo foi gran equipo en Vigo, pequenos detalles que tiñan que pesar o celeste ao longo da tempada, e non fallan en Málaga. O resultado foi unha chocante cero a cinco alarmas en acendendo unha anchoas conxunto xa apuntou un final de tempada moito máis complicado do que o último.

Traído dirección e confianza, Celta tivo que cumprir o proceso de recibir o campión, un xogo Football Club Barcelona noutra liga. El non parecía consciente desta Luís Enrique, que dixo antes non ía asinar o empate. E o certo é que o seu equipo demostrou que estaba seguro, a sinatura dun bo xogo. Pero o Barcelona foi moi Barcelona. Esta vez, os pequenos detalles se converteu para favorecer o adversario, incluíndo un balón que repeliu o guión e, finalmente, chegou a ser o mesmo despois de tropezar Yoel. O resultado foi un cero a tres moi cruel para os méritos celestiais.

Xogadores do Celtic celebrar un gol no Sevila Balaídos. (Foto: Tomas Rodriguez | Vavel).
Pero Celta foi inmerso nunha semana con tres xogos terminando no Sánchez Pizjuán. Esta vez, Luís Enrique deixou rotacións estacionados, e apareceu en Sevilla en busca da súa terceira vitoria en Andalucía. Un equipo capaz de afrontar só fóra do descenso vencendo os seus xogos fóra de casa nunha comunidade é algo misterioso e digno de estudo. Como foi o agasallo que o porteiro Sevilla Beto para Alex López, que se tornou o único gol feito. Unha nova vitoria en Andalucía, a terceira, eo sentimento de que este era moito máis robusto Celta e podería gañar xogos range os dentes e sufrir para tras. Algo moi importante para acadar o obxectivo final.

Pero os problemas continuaron benvida en Balaídos onde simplemente Celta non miden-se. O próximo rival de probar que era Rayo Vallecano, os tres puntos do estadio Vigo foi sen moita dificultade, e confirmou que o equipo da casa sería o último en gañar un partido na casa. Se realmente obtelo, claro.

Pero antes de que vostede unha nova oportunidade, deu un paso en falso Celta. Foi en Anoeta, onde a expulsión de Fontàs causou o accidente dun equipo vencedora por un gol a tres. O Celtic resultou perder por 4-3 unha desas perdas que poden levar á mantenta, o que podería significar un punto de inflexión para un modelo que, sen dúbida, vai fóra en San Sebastián.

O Celtic local tamén gaña

Pero eu quería o cadro calendario Luís Enrique tiña a posibilidade de recuperar contra outro rival andaluz. Entón chegou a Almería Balaídos. Un adversario que deu a vida para os habitantes locais, pero eu non poñería fácil. En realidade, el tomou o líquido por Suso, dando orixe a outra tendencia do Celtic local, o que sería evidente nos xogos seguintes.

Orellana, en Mestalla. (Foto: Carla Cortes | Vavel)
E é que Vigo recuperou a confianza ao seu público case inadvertidamente, cunha partida contra o Almería en todo correu ben: Charles foi recuperado como un marcador e, por riba de todo, foi recuperado Orellana, que sería unha parte escribir o resto da tempada. A vitoria final por 3-1 supuxo o primeiro curso de Vigo, ea cuarta para os rivais de Andalucía.

E tras a vitoria indiscutible alcanzado contra o Almería, el entrou totalmente o mes de decembro, coa competición da Copa na carreira para abrir a boca. Unha competición na que Luís Enrique estaba claro como a choiva en maio e dixo sen reviravoltas que era unha distracción para o obxectivo de alcanzar Celta permanencia. Con todo, o español dixo que «tería que afrontar» na rolda de pre-partido.

Fronte foi o club, por excelencia equipo mordomo Atlético. Certamente Vigo ten a cara nunha gran parte Éuscaro que, ás veces, poñer o medo no corpo, pero poñer-lo para un dos mellores segunda vez Balaídos viviu en un longo tempo.

Vitoria estreita (1-0) e viaxar co Celtic para a vida de volta o Nuevo San Mamés que, así como na Liga, a Vigo abriu a competición ía coidar ko. A vitoria, por certo, que contou coa achega dun Sergio maxistral no gol, a este tempo sen precedentes nesta tempada. E, por riba de todo, unha estrea Santiago Mina de idade, co seu gol contra os vascos, revelando-se como un especialista en marcar contra o Atlético.

O Celt e súa tendencia a «resucitar» os necesitados

No medio, unha visita ao Zorrilla baixo intenso neboeiro que nublou a vista Pucelle de Vigo, levando un corretivo para as marxes do Pisuerga (3-0) en serio. Javi Guerra sacou sangue do seu hat-trick celestial. O Celtic non puido capitalizar as súas posibilidades e, tras unha expulsión máis que dubidosa de Charles, a Vigo en colapso, dando osíxeno en Valladolid saíndo da zona de descenso coa vitoria.

A segunda perna na Catedral Nova non tiña moita historia e Celtic meramente atender marca por unha festa a máis de un foi embaraçoso, por falta de actitude olívico club, nada que ver co xogo xogado dúas semanas antes Vigo. Un indiscutible 4-0 para os vascos e Luís Enrique xa expedido calendario para o seu destino, pero sementan dúbidas fans e tornándose o obxectivo declarado dos seus detractores, non máis erros no adestrador Xixón.

E o Celtic pechou 2013 cun empate contra o Osasuna Balaídos (1-1), en que Luís Enrique mostrou calquera dos puntos fortes de Vigo: non renuncia dun xogo e é capaz de virar un marcador banda, un dos puntos débiles o ano anterior. Tras o gol pronto Armenteros para Navarra, a Vigo amarre na pausa e pode moi ben asumir o liderado, aforrar Andrés Fernández Nolito un remate forte e unha cabeza de Santiago Mina.

Celta de cara, no Santiago Bernabéu

Tras a pausa de Nadal, Celta tiña definido rostros brancos no Santiago Bernabéu ao día de Reis. A pesar da pesada derrota (3-0) deu Celtic cara, bo partido, pero culpable de inocencia e contra equipos como o Real Madrid é caro. Os veciños marcou tres pezas en que el mostrou o seu máis enérxico, resolvendo na última media hora. O Vigo terminou en descenso.

Con todo, como Dr Jekyll e Mr Hyde, o Celtic foi capaz do mellor e do peor nun palpebrar de ollos. Só seis días despois, o xogo que significou o Ecuador da competición, bateu toda a Valencia (2-1) logo de comezar o xogo de novo co panel contra. Despois de tanto inicial Parello, Charles fixo a parella para Vigo. Charles marcou novo despois de tres días sen perforar o branco, destacando o gran primeiro semestre de Orellana pasou descartar Luís Enrique fixo no ordenador e, como de costume, Rafinha. Esta vitoria permitiu saír da zona de descenso.

E, segundo as anteriores, sete días á Celtic sen po caeron pola mínima (1-0), no Estadio Cornella nun partido que tamén mostrou o problema nun pequeno escuadrón de Vigo . Charles, que padece colite, non conseguiu usar substitutos curtas e naturais Santiago Mina e Bermejo non demostrou ser o seu canto. Unha, a inmadurez ea outra por non chegar a un estado de forma ideal tras os meses que quedaron á marxe, debido á súa lesión no xeonllo. Pero o que doeu máis foi ver Vigo Sergio García sería o gol solitario ao Espanyol, no minuto 89, cando Celtic mirou para un punto no peto.

Política de transferencia desastroso durante o inverno

O final de xaneiro foi grotesco sobre as contratacións realizadas no inverno. Jonathan Vila Túnez seguiu os pasos, indo aínda prestado ao Beitar Xerusalén, mentres Samuel Llorca fixo o mesmo para Álava. Sen dous tiveron de Luís Enrique, entón eles miraron para os conxuntos que garantan a eles minutos ambos os xogadores. As outras dúas saídas foron David Rodríguez e Bellvís que rescindido o seu contrato co Celta.

Con todo, en relación ás adicións, Celta rematou o prazo para o mercado de reforzos. Primeiro veu Inigo López, un defensor que se xuntou por préstamo ata xuño, a partir PAOK Salónica. Sen realmente ter unha chea de minutos, el virou o Rioja permanecer solvente, seguro e mesmo flashes de calidade en ataque, como se demostrou no último partido do campionato contra o Valencia xogador doar Vigo marcou a honra.

E Welliton Outeiro. El case chegou ao Celtic no timbre, pero algúns eventos faría en campo que deron grandes titulares, como será visto máis adiante.

As dúbidas dan lugar a un Celta socos na mesa

A derrota do Celta en Cornella foi un punto de viraxe neste Celtic nas próximas semanas debe estar volto para os equipos que rivalizava coa Vigo para evitar o descenso, o primeiro deles, o Real Betis.

Nunha fría e chuviosa noite de venres, máis un traballo inconvenientes para Celta sufriu cortesía da Liga de Fútbol, Betis e Celta foi dado un xogo eléctrico que Vigo levou o seu mellor tiro (4-2) e Orellana cunha liña ascendente que asinou unha parella. Charles e Nolito fixo outro para Vigo. Diabéticos Ruben Castro levar e fixo o segundo para compensar o resultado que se afundiu un pouco máis preto de Sevilla, na parte inferior da clasificación.

A seguinte venres nun partido que abriu o día 22, o Celta gañou unha importante vitoria en Andalucía, talismán terra para olívicos este ano. Un partido no que Vigo decidiu aplicar o que aprenderon ao seu custo de só dúas semanas antes en Cornella. Cando o xogo parecía fadado ao empate Augusto Fernández usou un don Roberto Vigo para levar os tres puntos para Vigo (1-2). Cabral foi o primeiro ao Celtic e El-Arabi fixo o empate. Celta quedou máis vello.

Krohn-Delhi asume o pivote

10 días decorrer ata o próximo partido disputado polo Celtic. Se o día en que abriu 22 xogo da liga en 23 foi instruído a pechar, xogar Celtic e Athletic Club un xogo moi próximo, que terminou cun empate (0-0) nun partido no que Luís Enrique decidiu sentir Oubiña cuxa caída no rendemento foi evidente e asumiu o mando do pivote Krohn-Delhi (no canto de Fontàs), tornándose a difícil simple: boas roubadas de bóla e pasa horizontal dando moita mobilidade para Vigo e sufocando, ás veces, cuartos de tamaño. Luís Enrique foi afinado chaves.

Krohn-Delhi no xogo contra o Granada.
Só cinco días despois, visitar terras do Levante celtas, para levar unha vitoria importante contra o Villarreal (0-2), en que a verdadeira estrela foi a bomba de gas lacrimóxeno lanzado das arquibancadas e feito para que o estadio con só tres minutos despois da conclusión. Despois de media hora de espera, foi retomado cando o reloxo desde domingo de mañá marcado e Celta certificado co obxectivo de unha estratexia de vitoria Nolito un gran Orellana comezou a cimentar o seu xogo e os seus minutos de gol antes de que a bomba. Oito puntos da zona de descenso que representa un paso de xigante nas aspiracións de permanencia Celta.

Febreiro terminou cun empate contra un rochoso Balaídos Getafe (1-1) nun partido que se esperaba plácido pero Lafita lume para sacar proveito dun erro defensivo. Pero Rafinha e Orellana asumiu o partido ea entrada de Krohn-Delhi por mala Oubiña, que lle deu outra oportunidade para o núcleo do Celtic finalmente permitiu un vigueses punto de rescate-los. O paso do Viking levou a hispanobrasileño igual a rede e levar un saco temendo a súa visita a Vigo poñer o autobús, frustrando o desexo de deixar o Celta de Vigo Getafe tres puntos.

Os mellores resultados de distancia de Balaídos

Acadar na recta final da tempada e aínda se escondía orixe celta. Bo xogo exhibido polo Vigo conxunto comeza a dar froitos. Luís Enrique eran cómodos e os resultados positivos son máis frecuentemente collido. A combinación celeste selado febreiro fío cinco xogos consecutivos sen derrota (tres vitorias e dous empates), mostrando unha gran versión especialmente contra o Athletic de Bilbao, a pesar do resultado final (0-0).

Con todo, a Marcha comezou mal para os galegos, desde marzo de primeiro día rematou a súa raia deixando os tres puntos en Elche. Un Celta descoñecido caeu en Alacante terra por un gol a cero, tendo fracasado experimento Rafinha como «falso nove». Ademais, o dianteiro brasileiro Welliton Soares Martínez Valero próximos seus só catro minutos como xogador Celtic sen tempo ou vontade suficiente para alcanzar un obxectivo. O conxunto olívico permaneceu na undécima posición, pero non moi lonxe do descenso.

No vixésimo sétimo día do campionato Celtic recibiu o Atlético de Madrid Balaídos. Luís Enrique dominou o primeiro tempo e tivo boas oportunidades para alcanzar a meta, pero dous fallos case consecutivos Jonny David Villa non perdeu permitidos Atletico foron a obtención dunha vitoria. O final de tempada achegando e Vigo foron reunidos coa vitoria de non estar cada vez máis preto de gañar unha viaxe para a Liga sen billete de regreso.

Nolito no Vicente Calderón. (Foto: Luis Val | Vavel).
A principios de marzo, o Real Club Celta oficializou a rescisión de Toni Rodriguez, que poñer para saír Kansas oito anos como un celta. Pouco despois Nolito descubriuse contra o Levante e realizou un gran rendemento no Ciutat de Valencia, gañando o único gol tras un excelente pase de Augusto Fernández. O Celtic aparece un gran xogo na cidade mediterránea e engadiu tres puntos de grande importancia, deixando o descenso inferior a sete.

Con todo, o todo non olívico acadar dúas vitorias consecutivas desde a caída o próximo partido contra o Málaga. Balaídos sufriu unha derrota contra o Málaga (0-2) nun partido en Vigo gris. O equipo da Costa do Sol venceu con autoridade, a pesar de rematar o partido con dez homes, tras unha tarxeta vermella mostra a Duda 65 minutos.

Só cinco días despois, o ceo foi combinado derrotado polo FC Barcelona, no Camp Nou. O club catalán non deu ningunha opción para celta e tiña tres puntos facilmente. Luís Enrique incrementar o enfrontamento cun esquema defensivo diferente do habitual: o 5-3-2. A defensa Celtic, composto por Hugo Mallo, Cabral, Fontàs, Jonny e Aurtenetxe non podía deixar os ataques constantes dos xogadores cataláns. O español decidiu sentir-se Nolito e Charles e colocado na punta do ataque a Santiago Mina e Fabian Orellana. Pola asemblea local José Manuel Pinto, porteiro Celtic entre 1998 e 2008, el foi forzado a ir ao campo tras a grave lesión de Víctor Valdés. O Cádiz conseguiu manter unha folla limpa. Xire a especulacións sobre posible interese na contratación Barca Luís Enrique eran altos na órbita Barcelona.

Celta reencontraba con vitoria en casa, algo que non acontecía desde xaneiro contra o Betis (4-2), tras gañar o mínimo a outro ordenador Sevilla: Sevilla Fútbol Club. Con catro minutos do final, Mario Bermejo causou unha man Sevillista fazie dentro da caixa. O árbitro sinalou a marca do penalti e Balaídos cantou unha nova «golito Nolito», despois de que o futbolista batiera andaluz Javi Varas Celtic na tempada pasada.

Acadar o trixésimo segundo día da Liga eo celestial combinado caeu no Estadio de Vallecas por tres goles a cero nun partido que o Atlético impúxose e non deu ningunha autoridade para opción Celta desaparecidos en acción. O negativo foi de septo nasal fracturado Charles Días, tras a cabeceira que lle deu a Vallecano Răzvan Rat e custaría o xogador romanés unha tarxeta vermella directa.

Nolito puntuacións a penalización contra o Real. (Foto: Tomas Rodriguez | Vavel)
Tras esta derrota pesada e aínda está facendo a lección de casa, Vigo afrontou nos últimos seis xogos da tempada: tres en Balaídos e media de distancia de templo celta. Do lado galego reiterou que a intención era «para chegar a 40 puntos», conseguindo así a permanencia desexado. Con catro puntos para acadar a meta do club olívico e debido ás altas equipos de igualdade inferiores na táboa, cuestionou se o cuadraxésimo mencionado sería suficiente para permanecer na Premier League.

Celta recibiu na casa para o Real Sociedad o día 33. Sergio Canales adiante no marcador para txuri-urdin, só sete minutos despois de que lancei o balón rolar. A reunión pasou banda pro-Vasco e mirou Balaídos ver máis unha derrota do ceo combinado. Mario Bermejo, que comezou un xogo contra o Espanyol alcanzar, nunha demostración de veterano, Iñigo Martínez derrubar dentro da zona para que máis tarde o árbitro señalase penalización. Nolito non perda a oportunidade e empatou o partido. Pouco alegría Celtic duraría, sempre pouco antes do descanso desfixo Antoine Griezmann empatou de novo para o seu. O olívico laterais Jon Aurtenetxe deixou a reunión despois de 48 minutos, foi eliminado tras un amargo e inaceptable atacar en Carlos Vela. O accidente parecía difícil para o Celtic, ata que, con só dez minutos para o asubío final, Santiago Mina rescatou un punto valioso.

misión cumprida

O celestial combinado completou un rexistro perfecto histórica en Andalucía, mostrando unha gran versión e un festival de goles (2-4). O Cadiz Nolito conseguiu a súa primeira dobre como celta. Os outros dous teño tantos Orellana e Charles, este último pedir desculpas aos seus antigos fans. Celta Vigo conseguidos desexado corenta puntos, aínda que aínda non parece suficiente. O 25 de abril deste ano será recordado (especialmente Celticists e cataláns) como un día triste para o loito. Naquela venres da morte de Tito Vilanova excéltico causado por unha recaída de cancro da glándula parótida confirmouse catalán sufriu. O día 35 Balaídos gozar dunha gran exhibición de xogos de fútbol e obxectivos. O lado galego selado quedando cunha vitoria esmagadora contra o Valladolid, por catro goles a un, para render unha homenaxe final a Perico Vilanova. Os afeccionados celestes cantaron dúas veces a canción «golito Nolito», alcanzando o seu segundo consecutivo dobre Cádiz. Misión cumprida. O Celtic garantiu a súa presenza unha vez máis na elite do fútbol español. Celestial tamén madurou durante a súa visita a Pamplona (0-2), deixando o Pinko definida nunha situación complicada. Manuel Agudo volve marcar dous goles nun partido.

Comuñón entre Celtic e fans. (Foto: Tomas Rodriguez | Vavel).
A semana será marcada polo encontro entre Andoni Zubizarreta e Luís Enrique, o último. Fortemente reavivou rumores sobre a posible incorporación de Asturias a Barcelona Football Club. Mentres moitas fontes alegou que acordara a contratación Lucho, Xixón técnico argumentou que «todo é especulación.» Aquel mesmo domingo, 11 de maio Real Madrid foi oficialmente despedido do campionato tras perder nos Balaídos ceo combinadas por dous goles a cero. Charles Días podería satisfacer a marca recibindo Iago Blades última tempada, 12 goles, despois de marcar dous goles contra o Real Madrid set. Foi o final perfecto para unha boa tempada Celta, que podería estar máis tranquila do que o ano anterior. Ademais, nas proximidades do final Celtic estadio para as celebracións para marcar o nonagésimo aniversario do conxunto club.

Na rolda de prensa antes do partido contra o Valencia prensa, Luís Enrique anunciou a súa saída do Celtic con Carlos Mouriño, que confirmou que «os termos do contrato sexan cumpridas.» O día seguinte, Celtic filtrou tres puntos última reunión baixo as ordes do español. Iñigo López Celta fronte logo tras o inicio do accidente, pero finalmente deu Feghouli e Piatti Mestalla última vitoria da tempada. o Almería (17) logrou ir con corenta puntos, entón cálculos Luís Enrique eran precisas para evitar o descenso.

Algúns veñen e outros van

Luís Enrique foi deixar o club galego Celta salientou a procura por un novo adestrador. Ricardo e Eduardo Berizzo parecía Gareca de chumbo. O ex finalmente escolleu rexeitar a oferta e establecer olívico finalmente chegou a un acordo co club brasileiro Palmeiras, mentres excéltico parecía moi preto de asinar coa Universidade Católica de Chile. Do Celtic House comezou a embaralhar outros nomes como Paco, Michael Laudrup e Quique Setién.

Despois de moitas reunións e negociacións, o Real Club Celta anunciou o 19 de maio a contratación Toto Berizzo como ceo técnico para as próximas dúas tempadas. Pouco despois de que o FC Barcelona acolleu Luís Enrique, mentres afirmando que Rafinha retorno ao Barça. Celta á súa vez, estendeuse o contrato de Miguel Torrecilla permanecer en Praza de España, polo menos, dúas tempadas. Con todo, desde o Vigo definir Mario Bermejo fixo saber que non telo á seguinte campaña. O español di adeus ao Celtic tras tres tempadas que executan en un alto nivel, a pesar de non ter fin esperado. Desde que volveu da súa lesión, xogou un total de 324 minutos sen ver porta.